عشق از آغاز مشکل بود و آسانش گرفت تا که در اوج بهاران برگ ریزانش گرفت عمری از گندم نخورد و دانه دانه جمع کرد عشق تو آتش شد و در خرمن جانش گرفت ابرهای تیره را دید و دلش لرزید...باز فالی از دیوان افکار پریشانش گرفت: "یاری اندر کس نمی بینم" غزل را گریه کرد تا به خود آمد دلش از دوستدارانش گرفت پس تو را نوشید و دستت را فشرد و فکر کرد- خوب شد که شوکران از دست جانانش گرفت چند گامی دور شد، اما دلش جامانده بود آخرین ته مانده ی خود را به دندانش گرفت داشت از دیدار چشمان تو برمی گشت که "محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت"
نوشته شده در
11:15 عصر توسط zahra نظرات ( ) |
| Design By : Pars Skin |
zahra
عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنم... اکنون که پیدا کرده ام، بنشین تماشایت کنم... الماس اشک شوق را تاجی به گیسویت نهم... گل های باغ شعر را زیب سراپایت کنم... بنشین که با من هر نظر، با چشم دل، با چشم سر... هر لحظه خود را مست تر ، از روی زیبایت کنم بنشینم و بنشانمت آن سان که خواهم خوانمت... وین جان بر لب مانده را مهمان لبهایت کنم... بوسم تو را با هر نفس ، ای بخت دور از دسترس وربانگ برداری که بس ! غمگین تماشایت کنم... تا کهکشان، تا بی نشان، بازو به بازویت دهم... با همزبانی ، همدلی ، جان را هم آوایت کنم...
عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنم... اکنون که پیدا کرده ام، بنشین تماشایت کنم... الماس اشک شوق را تاجی به گیسویت نهم... گل های باغ شعر را زیب سراپایت کنم... بنشین که با من هر نظر، با چشم دل، با چشم سر... هر لحظه خود را مست تر ، از روی زیبایت کنم بنشینم و بنشانمت آن سان که خواهم خوانمت... وین جان بر لب مانده را مهمان لبهایت کنم... بوسم تو را با هر نفس ، ای بخت دور از دسترس وربانگ برداری که بس ! غمگین تماشایت کنم... تا کهکشان، تا بی نشان، بازو به بازویت دهم... با همزبانی ، همدلی ، جان را هم آوایت کنم...
بازدید دیروز: 3
کل بازدیدها: 17009